Yearning The Seeds Of A New Sound

Η πρώτη μου επαφή με το black/death metal ήταν μέσα από τη συλλογή Dark Rhapsodies, ένα cd το οποίο κυκλοφόρησε ως δώρο με το ελληνικό metal hammer το 1998 το οποίο είχε επιμεληθεί ο Γιώργος Φλωράκης(από τις καλύτερες πένες του περιοδικού μέχρι σήμερα).

Ήμουν 14 ετών τότε και η μοναδική επαφή μου με τον(κάπως πιο) σκληρό ήχο ήταν το Reign In Blood των Slayer που μου το είχε γράψει ένα παιδί λίγους μήνες πριν, κατά τ'άλλα Iron Maiden/Motorhead/Black Sabbath/Rainbow/Iced Earth/Blind Guardian..ότι χρειαζόταν ένας έφηβος για να αποφύγει τα σκυλάδικα όταν μεγαλώσει(όπως άλλωστε είχε πει γενικότερα για το metal παλιότερα ο Τζίμης Πανούσης).
Βεβαίως όπως θα παρατηρήσετε από το tracklist,αφενός η συλλογή αφορούσε τις πιο μελωδικές πτυχές του black/death, αφετέρου είχε και 3-4 φόλες μέσα(δε χρειάζεται να τις κατονομάσω, φαίνονται).
Παρ'όλα αυτά, κομμάτια σαν το To Thou Who Dwellest In The Night των Arcturus, το Marble Smiling Face των φοβερών Septic Flesh και φυσικά το In The Woods των In The Woods είχαν ΤΕΡΑΣΤΙΑ επίδραση πάνω στον 14χρονο τότε Koga Ryu Phoenix..μουσική σκοτεινή, μυστηριακή, σκληρή αλλά και μελωδική συνάμα,τελείως άγνωστη σε μένα και χωρίς καμία σχέση με ότι είχα ακούσει μέχρι τότε.
Λίγους μήνες μετά, το ίδιο περιοδικό έδωσε το ντεμπούτο των In The Woods..., HEart Of The Ages.

Όσον αφορά το το black metal,ο Oystein Aarseth είχε πει κάποτε πως ως μουσικό είδος οφείλει να είναι σατανικό.Χωρίς να διαφωνώ απαραίτητα, θα επεκτείνω τον ισχυρισμό του στο ότι οφείλει να στέκεται απέναντι από τις αξίες του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού,όπως άλλωστε κάνει(εκτός του mainstream τομέα του βεβαίως...).
Έτσι απέναντι στον χριστιανισμό το black metal παρατάσσει τον σατανισμό, τον αθεϊσμό ή τον παγανισμό, απέναντι στην υπερπροβολή  την μικρή ή ελάχιστη προβολή, απέναντι στον δυτικό ορθολογισμό τον αποκρυφισμό, απέναντι στην παγκοσμιοποίηση την έμφαση στις τοπικές παραδόσεις, απέναντι στον γυαλισμένο ήχο...ξέρετε(necrohell ftw),απέναντι στην αστικοποίηση την έμφαση στην αρνητική/αποπνικτική πλευρά της ή την φυσιολατρεία.
Tέλος,όσον αφορά την πολιτική, όπου υπήρξαν/υπάρχουν πολιτικές αναφορές στο black metal αφορούν ακροαριστερές η ακροδεξιές(συχνότερα) αντιλήψεις.Κάπου εδώ θέλω να τονίσω ότι προσωπικά είμαι κατά της εισόδου της πολιτικής στο black metal γιατί θεωρώ ότι δεν συναύδει με την 'μυστηριακή' φύση της μουσικής αυτής:δεν είναι τυχαίο που η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικοποιημένων black metal δίσκων είναι σκατά(οι Burzum και οι Naer Mataron δεν υπάγονται σε αυτή την κατηγορία, καθώς κρατάνε τις πολιτικές τους πεποιθήσεις έξω από τα albums τους).

Οι In The Woods... λοιπόν, πρωτοπόροι-μαζί με τους Ulver-της φυσιολατρικής(και παγανιστικής σε ένα βαθμό αλλά με την πολύ ευρεία έννοια) πλευράς του black metal, στο ντεμπούτο τους που κυκλοφόρησε το 1995(χρονιά εφιάλτης για τον black metal πιουρίστα) αναμιγνύουν με μοναδικό τρόπο τα κλασικά στοιχεία του ήχου με μια πιο ψυχεδελική rock προσέγγιση-pink floyd συγκεκριμένα-δημιουργώντας ένα μοναδικό album το οποίο με σημάδεψε όταν το πρωτοάκουσα..η όλη φυσιολατρική φύση του album βεβαίως δεν περιορίζεται μόνο στην ωραία πλευρά της φύσης αλλά και στην βίαιη/τρομακτική(φυσικά, για black metal μιλάμε εξάλλου)όμως θεωρώ-νιώθω-ότι το τελικό συναισθηματικό πρόσημο του HEart Of The Ages είναι περισσότερο θετικό παρά αρνητικό, όπως άλλωστε συμβαίνει και με το Bergtatt των Ulver.
Δε χρειάζεται να αναφέρω-πρέπει να έχει ήδη γίνει προφανές-ότι η 00's μετενσάρκωση των παραπάνω 2 albums(Bergtatt,HEart Of The Ages) είναι οι Wolves In The Throne Room...

Αύριο φεύγω από την Αθήνα για 6-7 μέρες(δεν εχω internet εκεί που πάω συνεπώς θα κάνω κάποιες μέρες να κοιτάξω το blog, οπότε οποιαδήποτε καθυστέρηση στην δημοσίευση και απάντηση σε τυχόν σχόλια δε σημαίνει ότι σας έχω χεσμένους guys!) και το HEart Of The Ages είναι, μετά από αρκετό καιρό, μέσα στο mp3 μου:έίτε αποδράσετε για λίγο αυτές τις μέρες είτε όχι, δώστε του μια ευκαιρία: κατ'εμέ είναι πολύ σημαντικότερος δίσκος για το ιδίωμα από ότι έχει μείνει σαν γενική εντύπωση στους οπαδούς παγκοσμίως.

                                                                                       Escapism


Υγ: η παρούσα ανάρτηση αφιερώνεται στον ομοϊδεάτη-όπως ανακάλυψα μέσω της εκπομπής του-ως προς το εν λόγω album και τους In The Woods..., Plunderer.

Existence

It clings to your mind

Like a phantasmal leech

Nesting itself deep within

The substance of your soul

Demanding every second

Of your prying attention

In the continual search

For the methods to reveal

The ultimate secrets

Of existence

Infests in your blood

It's magnificent seed

Preparing the symbiose union

It feeds you to grow

It crawls along the surface

Of your reality's cocoon

Impatiently awaiting

The miracle of birth

The parasite completes its cyclus of life

Cymothoa exigua, or the tongue-eating louse, is a parasitic crustacean of the family Cymothoidae. This parasite enters fish through the gills, and then attaches itself at the base of the fish's tongue. The female attaches to the tongue and the male attaches on the gill arches beneath and behind the female. Females are 8–29 millimetres (0.3–1.1 in) long and 4–14 mm (0.16–0.55 in) in maximum width. Males are approximately 7.5–15 mm (0.3–0.6 in) long and 3–7 mm (0.12–0.28 in) wide.The parasite destroys the fish's tongue, and then attaches itself to the stub of what was once its tongue and becomes the fish's new tongue.

Cymothoa exigua extracts blood through the claws on its front, causing the tongue to atrophy from lack of blood. The parasite then replaces the fish's tongue by attaching its own body to the muscles of the tongue stub. The fish is able to use the parasite just like a normal tongue. It appears that the parasite does not cause any other damage to the host fish.Once C. exigua replaces the tongue, some feed on the host's blood and many others feed on fish mucus. This is the only known case of a parasite functionally replacing a host organ.There are many species of Cymothoa,but only C. exigua is known to consume and replace its host's tongue.

Not much is known about the life cycle of C. exigua. It exhibits sexual reproduction. It is likely that juveniles first attach to the gills of a fish and become males. As they mature, they become females, with mating likely occurring on the gills. If there is no female present, within a pair of two males, one male can turn into a female(!) after it grows to 10mm in length.The female then makes its way to the fish's mouth where it uses its front claws to attach to the fish’s tongue.

Cymothoa exigua is quite widespread. It can be found from the Gulf of California south to north of the Gulf of Guayaquil, Ecuador. Two host records were also recently discovered in Costa Rica.

It is currently believed that C. exigua are not harmful to humans unless picked up alive, in which case they can bite.

(source:Wikipedia)

When i first heard the song Existence, the opening track of Thorns masterful debut album, i thought that it had to do with the alien from the Alien films.However, according to Snorre W Ruch, the guitarist, main composer and mainman of Thorns the song's lyrics speak about humanity..But apart from the human parasite, you have to agree that Cymothoa exigua was far too awesome to be ignored  when talking about parasites, right?

The album Thorns was released in 2001 and it's the debut album(and the only album up to this day) of the homonymous one-man band.
It is also one of the best metal albums ever regardless of subgenres, an avant-garde masterpiece and the 
pinnacle of the Moonfog sound that dominated(artistically,not commercially) black metal in the late 90's/early 00's.

                                                                         Nesting itself deep within

Marriage Of Blake And Wolf

Ο William Blake, ο οραματιστής ποιητής που κάποτε χλευάστηκε ως παράφρονας και σήμερα λογίζεται ως μεγαλοφυία(συνηθισμένη εξέλιξη των πρωτοπόρων στη συνείδηση των κοινών ανθρώπων της εκάστοτε εποχής), συγκαταλέγεται ανάμεσα στους σημαντικότερους ποιητές της αγγλικής λογοτεχνίας.
Αντιμετωπίζοντας με το αντισυμβατικό του βλέμμα θέματα τόσο 'ιερά' και 'απαραβίαστα' όπως η θρησκεία,η πολιτική, η τέχνη και η ηθική,ο Blake αναγνωρίζεται ως ο αυθεντικότερος και ο πιο ασυμβίβαστος από τους ρομαντικούς ποιητές.
Από το έργο που άφησε πίσω του, ένα από τα χαρακτηριστικότερα και πλέον γνωστά δείγματα αποτελεί η συλλογή κειμένων που κυκλοφόρησαν με τον τίτλο Οι Γάμοι Του Παραδείσου και της Κόλασης.

Χονδρικά-εκτενής ανάλυση είναι δύσκολο να γίνει στα πλαίσια του Precession Of The Equinoxes-στους Γάμους του Παραδείσου και της Κόλασης(γραμμένο μεταξύ του 1790-1793), ο Blake αναφέρεται στο πρόσωπο ενός Θεού που περιέχει το Καλό ΚΑΙ το Κακό,που μπορεί ταυτόχρονα να δημιουργεί τον Αμνό και τον Τίγρη,την αθωότητα και την οργή.Μια οργή όμως που-σε αντίθεση με το κήρυγμα της εκκλησίας-αποτελεί ηθική αξία και αναγκαιότητα.
Ταυτόχρονα υπερασπίζεται τη φαντασία ως όχημα για την επικοινωνία του ανθρώπου με την πνευματική ουσία της πραγματικότητας και συνδέει το Λόγο και την υπερβολική έμφαση σε αυτόν(σε αντιδιαστολή με τον Απολεσθέντα Παράδεισο του John Milton, τον οποίο ο Blake θαύμαζε αλλά θεώρησε ότι-μεταξύ άλλων-υπέπεσε σε αυτό ακριβώς το σφάλμα)με την πλάνη του υλισμού.

Θα πρότεινα σε όποιον θέλει μια ελληνική έκδοση των Γάμων την κυκλοφορία από τις εκδόσεις Νεφέλη, με μια εκτενής εισαγωγή και ανάλυση του έργου από τον Χάρη Βλαβιανό(εγώ αυτή έχω).

Η πρώτη μου επαφή παρ'όλα αυτά με το εν λόγω έργο έγινε στα 17 μου, όταν αγόρασα το Themes from William Blake's The Marriage of Heaven and Hell των φοβερών και τρομερών Ulver(την παραπάνω έκδοση την αγόρασα λίγα χρόνια μετά):

Στο διπλό αυτό album, το πρώτο που κυκλοφόρησε από την (νεοσύστατη τότε από τον Garm) Jester Records και τελευταίο της 1ης περιόδου των Νορβηγών(σημείωση προς Ulver freaks που τυχόν διαβάζουν:το Themes.. είναι πιο κοντά στην folk/black metal τριλογία που προηγήθηκε παρά σε όσα-ενδιαφέροντα-ακολούθησαν μετά κι ας έχει 'μπλιμπλίκια', είναι μια άποψη μου που μπορούμε να την αναλύσουμε στα comments αν χρειαστεί), οι Ulver πρακτικά μελοποιούν τους Γάμους με μουσικές που θα σας θυμίσουν από trip hop κι electronica μέχρι Pink Floyd,χωρίς να ξεχνούν-απολύτως τουλάχιστον-την metal κιθάρα.

Το booklet περιλαμβάνει όλο το έργο του Blake, καθιστώντας σαφές ότι το εν λόγω album εξυπηρετεί τους Γάμους, κι όχι το αντίθετο..Αποτέλεσε την πρώτη μου επαφή τόσο με τους Γάμους όσο και με τους Ulver(δεύτερη σημείωση προς Ulver freaks:και για αυτό αν και κατά βάση μαυρομέταλλος όσον αφορά το metal, σε καμία περίπτωση προσωπικά δε νιώθω κάποιου τύπου 'νοσταλγία' για την 1η περίοδο τους όσο κι αν την εκτιμώ)οπότε μιλάμε για double-hit combo ολκής.

Δε θα ισχυριστώ ότι είναι αριστούργημα-πιστεύω πως θα έπρεπε να είναι μονό album και να απουσιάζουν κάποια αχρείαστα ambient γεμίσματα-η το καλύτερο album της τόσο διαφοροποιημένης καριέρας τους(για αυτό τον τίτλο κατ' εμέ 'παλεύουν' το Bergtatt με το Perdition City και το Blood Inside), αλλά αν το αντιμετωπίσετε σαν αυτό που είναι, δηλαδή οι Γάμοι μελοποιημένοι, αφενός η ανάγνωσή τους περνά σε άλλο επίπεδο, αφετέρου το album αποκτά συγκεκριμένο νόημα.
Αν δε, μέχρι σήμερα δεν είχατε κάποια επαφή ούτε με τους Γάμους αλλά ούτε και με τους Ulver, πολύ πιθανό να μνημονεύετε το εν λόγω album στο μέλλον ως ένα από τα σημαντικότερα που ακούσατε ποτέ...

Εδώ θα βρείτε online τις αυθεντικές εικονογραφήσεις των Γάμων όπως και το κείμενο παρακάτω.Συνίσταται  η ανάγνωση του πριν, ή κατά τη διάρκεια της ακρόασης του album.


                                                         The fox provides for himself, but God provides for the lion

Carpenterian Metal

Τον John Carpenter όλοι τον γνωρίζετε.Αλλά ακόμη κι αν δεν σας λέει κάτι το όνομα ή η παραπάνω φωτογραφία, τότε σίγουρα κάτι σας λέει αυτό

αυτό

και φυσικά αυτός

για να αναφερθούμε στα πλέον sos, με το The Fog και το Big Trouble In Little China(δουλέψτε με όσο θέλετε, δε με νοιάζει) να συμπληρώνουν το προσωπικό μου Carpenter-ικό top-5.

Δεν πρόκειται να ισχυριστώ ότι ο τύπος είναι κάποιος μέγας σκηνοθέτης(άλλωστε έχει κάνει και αρκετές μπαρούφες), αλλά αφενός τα 3 πρώτα ΠΡΕΠΕΙ να τα δείτε, αφετέρου για πολλούς και διάφορους λόγους ο Carpenter σήμερα απολαμβάνει ένα cult status, από φίλους των ταινιών τρόμου κυρίως.
Κι ένας από τους λόγους είναι σίγουρα η μουσική των ταινιών του ως αναπόσπαστο κομμάτι της αισθητικής και της ατμόσφαιρας τους, την οποία κυρίως συνέθετε ο ίδιος, σε 80's synth αυστηρά.

 η ανατριχίλα η ίδια

 κορυφαίο theme για ένα (πολύ) κακό τουτού

                                               

    το καλύτερο του theme

Αν οι παραπάνω μελωδίες με τον cheesy(αλλά παραδόξως τίγκα ψαρωτικό) 80's ήχο σας κάνουν μεγαλύτερη αίσθηση από το να τις βλέπετε απλά σαν μουσικό χαλί για τις παραπάνω ταινίες,κοινώς αν γουστάρετε τον Carpenter όχι μόνο σαν σκηνοθέτη αλλά και σαν συνθέτη, τότε θα πελαγώσετε με το Midnight Laser Warrior των Φινλανδών Nightsatan:

                                                  

οι οποίοι Nightsatan είναι επί της ουσίας μια instrumental heavy metal μπάντα με ήχο που παραπέμπει στα soundtracks του Αμερικανού σκηνοθέτη.

Για να καταλάβετε τι εννοώ, η ταυτότητα των συνθέσεων παραπέμπει σε rock/metal μπάντα μεν,αλλά 

η μουσική είναι ηχογραφημένη αποκλειστικά με synths(ένα δείγμα μπορείτε να ακούσετε εδώ )!

Προσωπικά,επειδή η πρώτη μου παιχνιδοκονσόλα ήταν το mega drive από το οποίο έχω τις καλύτερες αναμνήσεις(ούτως η άλλως πλέον δεν πολυπαίζω παιχνίδια), ο ήχος των Nightsatan με παραπέμπει και σε μερικές από τις καλύτερες 16-bit μουσικές που άκουσα σαν πιτσιρικάς όταν έλιωνα πάνω από το joystick..μουσικές όπως τα soundtracks των Street Of Rage/Revenge Of Shinobi του Yuzo Koshiro, ή το soundtrack του Street Fighter II από την Yoko Shimomura.

Συνεπώς παλιοί-σκατόγεροι-mega drivers και πάσης φύσεως 16μπιτοι(και πίσω) ,εικάζω πως οι Nightsatan έχουν κάτι και για σας!

Με αυτά και με αυτά, νομίζω πως έγινα σαφής...σίγουρα μιλάμε για μπάντα ειδικού ενδιαφέροντος, αλλά όσοι-fans του Carpenter η όχι-βρήκατε κάτι στη μουσική των παραπάνω videos,τσεκάρετε το Midnight Laser Warrior και δε θα χάσετε!

                                                                                     Carpenterian Metal

It's the Blood!It's the Blood!It's the Blood!It's the Blood!It's the Blood!

Clifford Hoyt, age 31, suffered serious injuries in an automobile accident in 1999. After he regained consciousness, he told a terrified nurse that he had died and visited Hell. He expounded on the tortures and anguish he experienced in frightening detail. He refused psychological treatment and was released.

Several weeks later, Hoyt’s neighbors complained to their landlord that strange music was playing in his apartment at all hours of the night. Upon investigating, the building’s owner found Clifford in this condition.

Mr. Hoyt was still quite lucid and protested when the landlord attempted to call the police. Concerned for the damage done to his property, he took photographs of the apartment, of which the image above is an example. He left and contacted Mr. Hoyt’s family, who contacted authorities.

Clifford claimed that demons from Hell were still trying to capture him. He explained that his body would burn incessantly unless he played music to scare the demons away. He would only leave the house for short periods of time to get minimal supplies, including large blocks of ice to soothe the burning he felt as he tried to sleep.

Doctors attribute Clifford’s actions to brain damage suffered in the accident. He currently resides in a mental rehabilitation facility in Maryland.

From my point of view,another possible explanation for this poor guy's condition could be that(apart from brain damage or demon possession) while he was unconscious-or in a coma-at the hospital, someone put him headphones with Funeral Mist's Maranatha playing at maximum volume...

Funeral Mist may not be as musically and lyrically deep as Deathspell Omega, or as apocalyptic in feeling as Leviathan(for the record, these three are my favorite 00's black metal acts, and i guess i'm not the only one), but they have the most important element for a black metal band:they are fucking dark.

Being a black metal fan for 14 years, i have found out that the most difficult part for a black metal artist is not to be brutal or experimental(though this is not simple either) or technical, but to be convincingly dark.

What i always call for when listening to a black metal record, is to feel like i felt when i first heard this music in the late 90's: this characteristic combination of the audio violence with the dark/unholy feeling, something which is repulsive and attractive at the same time..and i must confess that it gets more and more difficult over the years because, you know, the 'first-time shock' is gone.

Funeral Mist is one of the very few bands that manage to give me this kind of 'first time black metal' creeps even today, and i am sure that-if you haven't checked them yet-they will give them to you too.

Just remember not to hear this album while being-let's say-in a hypnagogic state, because you may end up feeling like Clifford until you wake up....

                         "If any man love not the Lord Jesus Christ, let him be Anathema Maranatha." —1st Corinthians 16:22